Net als veel anderen lukt het me niet altijd om mijn werk en privé gescheiden te houden. Hoe ik het ook wend of keer, een gebeurtenis in de ene context is van invloed op de andere.
Zo kan ik fluitend thuiskomen na een fijne werkdag waar alles vanzelf leek te gaan of waar ik een succeservaring had. Omgekeerd kan ik nul concentratie hebben op mijn werk na een woordenwisseling thuis of bij zorgen over een van mijn kinderen.
Ook doe ik in mijn vrije tijd nogal eens dingen voor mijn werk. Snel nog iets afmaken, nog even die mail beantwoorden en voor ik het weet heb ik er alweer anderhalf uur op zitten.
Het door elkaar laten lopen van werk en privé gebeurt bijna onwillekeurig. Niemand die tegen me zegt dat ik thuis moet doorwerken of dat ik moet piekeren over de training die ik de volgende dag voor het eerst ga geven. Ook mijn verhuisperikelen die op mijn werk doorgaan en het voorbereiden van een les in mijn vrije tijd doe ik helemaal zelf.

Als we het scheiden van werk en privé echt zo belangrijk vinden, waarom laten we het dan toch door elkaar lopen?

Waarschijnlijk omdat we onszelf niet kunnen opdelen in een werk-zelf en een privé-zelf. Je bent nu eenmaal één persoon, met één hoofd en één stel hersenen en één leven. Hoe graag je het ook zou willen, dat leven laat zich niet scheiden. Dat is een gegeven en moet je simpelweg accepteren. Dat betekent dat er geen slagboom is waardoor je weet dat je overgaat naar het andere domein. Want het gaat ongemerkt, ook al ben je net nog op de fiets van je werk naar huis gereden. Ongemerkt zit je alweer achter je computer.
Het is dus een heel dunne grens die je zelf moeten bewaken. Want dat doet niemand anders voor je.

Zelf heb ik al wel een beetje in de gaten hoe het werkt. Ik zie en snap dat ik één en dezelfde persoon ben. Waar ik ook ben en wat ik ook doe. Ook lukt het me aardig om mijn werk op mijn werk te laten. Soms mag ik thuis werken van mezelf, net zoals ik op mijn soms werk privé-dingen mag doen. Dat is redelijk in balans. Mijn werk en privé zijn niet gescheiden. Ik leef gewoon mijn leven en zorg daarbij goed voor mijn meanderende grens.